Seria Cywilizacja, rozpoczęta w 1991, daje graczowi możliwość pokierowania jedną z konkurujących ze sobą nacji w rozgrywce skupiającej się na rozwoju, dominacji i podboju przeciwników lub kosmosu. Do najbardziej kultowej odsłony według opinii graczy należy czwarta cześć cyklu, której główna ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Christophera Tina - „Baba Yetu” jest jedyną pochodzącą z gier, nagrodzoną w 2011 prestiżową nagrodą Grammy za najlepszą aranżację instrumentalną przy udziale wokalistów. Obecnie seria zatrzymała się na szóstym tytule wraz z dwoma dodatkami „Rise and Fall” i „Gathering Storm”, a także pomniejszymi paczkami z dodatkowymi nacjami.

Ostatnia część serii z 2016 roku zdecydowanie odróżnia się od pozostałych zmienioną szatą graficzną. Postawiono na stylizowaną - bardziej animowaną i barwną wersję modeli w porównaniu do poprzedniej odsłony, co, nie ukrywam, szczególnie przypadło mi do gustu. Gra jest żywsza, ma kreskówkowe modele graficzne i zachwyca różnorodnością kolorów, dzięki czemu nie męczy już stalową szarością i kanciastością świata. Wyjątkowego znaczenia nabiera wspaniała ścieżka dźwiękowa nie tylko dopasowana odpowiednio do każdej z cywilizacji, ale również zmieniająca się wraz z czasem i rozwojem gry.
Zdecydowanie jest w czym wybierać. Ostatnia odsłona daje nam obecnie 45 grywalnych nacji, każda z zupełnie odmiennymi bonusami i liderami. Sposobów na zwycięstwo też jest sporo. Poza anihilacją przeciwnika, czyli zwyczajnym podbojem wszystkich stolic innych imperiów, dominację uzyskujemy dzięki: kulturze, nauce, religii lub dyplomacji. Ostatecznie, gdy żaden z wymienionych sposobów nie zadziała, po upływie wyznaczonej ilości tur o zwycięstwie zdecydują zebrane punkty. Gra jest specyficznym symulatorem rozwoju ludzkości, zaopatrzoną w odmienne taktyki, skupioną na rozwiniętej konkurencji, rozbudowie miast i drobnych szczęśliwych (lub nie) sytuacjach.
Muszę przyznać, że gra ma na mnie silnie narkotyzujący i wciągający wpływ. Uwielbiam przeciągające się olbrzymie mapy z dużą ilością przeciwników i spowolnionym czasem rozwoju. Jest to straszny czasopochłaniacz. Nie bez powodu wśród graczy funkcjonuje „syndrom ostatniej tury”. Przecież doskonale wiem, ze wypadałoby już skończyć na dzisiaj grę - w końcu jest 4 nad ranem… Ale za chwilę wybuduje się mi nowy dystrykt i muszę jeszcze zabić te dwie jednostki przeciwnika. Klikam więc i wchodzę w turę 228, by odkryć, że bez dociągnięcia do 230, nie dam rady skończyć i spokojnie zasnąć. Jestem dziwnie spokojny, że w kolejnej zapewne znowu pojawi się coś, co przykuje mnie na dobre do tej gry.

Oczywiście, jak w przypadku wielu innych gier nie obejdzie się bez wad. Nie naprawiono błędów, szczególnie ułatwiających rozgrywkę, psujących naturalny balans i często wykorzystywanych przez „zabawnych kolegów” w trakcie gry multiplayer. Na tyle skutecznie, że dla mnie to głównie tytuł dla jednego gracza, lecz przestrzegam o tym wszystkich zdecydowanych na sieciową przeprawę. Drugim dużym minusem jest dla wielu cena. Sama podstawowa wersja kosztuje w granicach 250 zł, a nadal musimy dokupić kilka dodatków i pozostałych paczek, by w 100% cieszyć się produktem. Wydawanie nawet do 700 zł na w sumie pojedynczą pozycję na liście gier jest zdecydowanie kosztowne.

Ostatnie, co mogę powiedzieć o tytule - to ciągły rozwój gry. Twórcy regularnie zmieniają i usprawniają swój produkt, a obecnie wystartowali z zaplanowaną serią dodatkowych 6 DLC z nowymi trybami gry i nacjami. Na start otrzymaliśmy już paczkę Majów i Wielkiej Kolumbii wraz z nowym trybem Apokalipsy, dodatkowymi surowcami i naturalnymi cudami świata. W lipcu poznamy, czym zaskoczy nas Etiopia, tryb „Secret Societies” i nowe budynki. Pozostała mnogość usprawnień nadal jest tajemnicą twórców, ale już teraz zapowiada się znakomicie.

Podsumowując, jestem olbrzymim fanem i na tyle poważnym, by przyznać się do swojej słabości do tego tytułu. Czy zaburza to moją ocenę? Może, ale skoro nabiłem ponad pół tysiąca godzin w grze single player, to musi to być coś ciekawego. Gra, choć droga, bawi cudowną grafiką, mnogością wyboru i unikatową rozgrywką za każdym razem, gdy po nią sięgnę. Wsłuchując się w cudowny utwór „Sogno di Volare” Christophera Tina i kończąc swoją turę w grze, zamykam temat tej rozwijającej serii.