W ostatnim weekendowym wydaniu „Dziennika Gazety Prawnej” znalazłem bardzo interesujący artykuł poruszający podobny temat, ale z innej perspektywy. Otóż wiele osób z pewnym zdumieniem stwierdziło, że po tygodniach „abstynencji” w domowych budżetach zostało sporo pieniędzy. A wraz z pieniędzmi pojawiło się pytanie: czy „nowa świecka tradycja”, czyli rytuał rodzinnych wypraw do galerii w celu nabycia kolejnych niezwykle niezbędnych towarów, nie powodowała, że gubiliśmy się, poddawaliśmy dyktatowi mody i marketingowemu stręczycielstwu? A wraz z tym refleksja, że przecież mnóstwo z rzeczy, po które ruszały rodzinne zastępy zainfekowane reklamowym przekazem i uzbrojone w karty kredytowe, okazały się zupełnie niepotrzebne. Kolejne buty i spodnie, fikuśna maszynka do robienia czegoś tam z czegoś innego, najnowszy model najlepszego urządzenia do pomiaru temperatury, wskazywania kierunków stron świata i oglądania pornosów VOD (smartfon), kuchenna szafeczka do przechowywania środków ochrony roślin w warunkach zbliżonych do naturalnie panujących wewnątrz pierścieni Saturna… Niezliczona liczba gadżetów, pierdółek i szmelcu, który chcieliśmy, by był nam wciskany, z którego posiadania cieszyliśmy się może przez piętnaście sekund i o których zapominaliśmy – tak naprawdę – jeszcze zanim je kupiliśmy.

Okazało się, że można się bez tego wszystkiego obejść.

Wiele osób uzmysłowiło sobie, że – jak narkomani w szponach narkotyków – byli więźniami pseudopotrzeb, bezwolnymi marionetkami, bezmyślnymi wyznawcami nowej religii „musthave” – musisz mieć. Musisz mieć, bo inaczej jesteś gorszy, a twój status jest godny pożałowania.

Powoli okazuje się, że porady Marie Kondo – spójrz na rzecz w Twoim otoczeniu, zastanów się, czy jej posiadanie sprawia Ci radość, a jeśli nie, to podziękuj jej, że z Tobą była i pożegnaj się z nią – ma dużo więcej sensu, niż się na pierwszy rzut oka wydaje.

Oczywiście, są jeszcze inne ważne sprawy – namacalny dowód naszego nierozgarniętego i niszczycielskiego wpływu na przyrodę, zmiany w sposobie odnoszenia się do innych, konieczność przedefiniowania modelu gospodarczego. I chyba najważniejsze – świadomość, że życie jest jednak pełne zagrożeń, a przyszłość naprawdę jest nieprzewidywalna i może być bardzo bolesna. Szczególnie dla tych, których cechuje niefrasobliwość i kierowanie się zasadą, że „jakoś to będzie”.

Może się okazać – i oby tak się rzeczywiście stało – że przymusowy detoks otrzeźwi nas, wyrwie z nałogu, zmusi do przemyśleń.

„Droga pandemio, że za skutki twego działania trzeba cię cenić, ten tylko się dowie, kto cię doświadczył”.